در باب آنچه روز معلمش نام است
نام گذاری برخی از روزهای سال به نامی خاصی حکایت از خرد آدمی دارد. مرادم از خرد وقوف انسان به توانایی ها و در کنار آن نیز ناتوانی هایش است. یکی از ناتوانی هاییش به یاد سپاری همه چیز و یادآوری آن است. تصور می کنم روزهای بسیار ویژه ای در تقویم ملل مانند مادر، پدر، عشق، پزشک، کارگر، معلم و… یادآوری نمونه اعلی آن است نه شاد باش گفتن به مصادیق و موارد جزیی آن که طبق عرف چنین نامی بر آنها اطلاق می شود. ما روز طبیب را به پزشکانی که بیمارشان را چون اسکناس می بینند شایسته تبریک نمی دانیم، روز کارگر را به کارگرانی که به شگرد های مختلف کم کاری می کند شایسته تبریک نمی دانیم ، روز معلم را به معلمانی که دانش را احتکار می کنند تا به موقع به قیمتی بالاتر بفروشند یا جعل دانش می کنند و به خورد شاگرد می دهد و با قصه گویی وقت کشی می کند شایسته تبریک نمی دانیم. در نتیجه شاد باش چنین مناسبت هایی شاد باش به نمونه های جزیی آن نیست بلکه یادآوری مثال اعلی آنهاست. مثال عالی معلمی که هم ادای تکلیف معلم مثال اعلی می کند و هم طلب حق معلم مثال اعلی. از این رو روز معلم روز یادآوردن مثال اعلی معلمی برای معلمان است. برای آن است که کسانی خود را معلم نامیده اند و یا عرف دیوان سالاری آنها را معلم نامیده است چه میزان به آرمان معلم مثالی و اعلی نزدیک و یا دور شده اند. روز معلم بر ما معلمان یاد باد.
رمضان برخورداری
دانشگاه خوارزمی
